الکساندر گولتس، سردبیر مجله «یِژِدنونی ژورنال» نیز به نوبه خود تأکید می‌کند که «به هر دری زدن برای طالبان حالا تنها راه ممکن برای دستیابی به مورد شناسایی بین‌المللی قرار گرفتن، است، به همین خاطر آنها با هرگونه مذاکرات، با هر فرمتی موافقت می‌کنند». گولتس خاطرنشان می‌کند: «روسیه نیز علاقه‌مند است که در این پروسه نقش قابل توجهی را ایفا کند، تا به آمریکایی‌ها پشت پا بزند، به همین خاطر در این موضوع منافع ما با آنها [طالبان] تطابق دارد». او در عین حال تأکید کرد که اعدام و خشونت علیه مردم افغانستان مواردی هستند که مسکو را از شناسایی «طالبان» به عنوان قدرت سیاسی، نه جنبش تروریستی، باز می‌دارند.

گولتس این پرسش‌ها را در این رابطه مطرح می‌کند: «آنهایی که برای مذاکرات نزد ما آمدند چقدر آنهایی که این اقدامات خشونت‌آمیز را انجام می‌دهند و می‌کوشند افغانستان را به قرون وسطی برگردانند را می‌توانند کنترل کنند؟ یعنی اینکه فرماندهان میدانی چقدر از مقامات «طالبان» تبعیت می‌کنند و چقدر حاضرند به آن توافقاتی که به‌دست آمده است عمل کنند؟». به گفته او اگر تحول مهمی در رابطه «طالبان» نسبت به دگراندیشی برخی از گروه‌های افغانی به وقوع نپیوندد، همه تلاش‌ها و کوشش‌ها برای متمدن کردن این جنبش بیهوده خواهد بود.

این کارشناس خاطرنشان کرد: «هرچقدر هم تلاش کنی، باز هم همه چیز به آنچه که می‌دانیم ختم می‌شود». آندری مالاشنکو معتقد است که یکی از اهداف اصلی «طابان» در مذاکرات، کسب حمایت مالی مسکو است. مالاشنکو خاطرنشان می‌کند: «آنها کمک اقتصادی می‌خواهند. اما نمی‌توان که شکم همه اقمار را سیر کرد. من فکر می‌کنم که روسیه قول‌هایی را به آنها خواهد داد، اما با شروطی مشخص- تحت چه شروطی، ما نمی‌دانیم». به گفته او وحشتناک‌ترین چیزی که ممکن است حالا در افغانستان به وقوع بپیوندد، جنگ داخلی است، جنگی که می‌تواند آغاز شود، اگر طالبانِ «عملگرا» نتواند قدرت خود را بر طالبان «افراط‌گرا» حفظ کند.

مالاشنکو تأکید کرد: «آنگاه شرایطی ممکن است پدید بیاید برای اینکه بخشی از افراط‌گراها باز کردند. اما اگر این اشخاص در آنجا ظاهر شوند، این پیش از همه برای خود طالبان تهدید خواهد داشت و در وهله بعد است که مابقی را تهدید خواهد کرد.»